تکیه سادات اخوت تنها حسینیه بانوان
حالا «سادات اخوی» را می‌توان یکی از معروف‌ترین تکیه‌های قدیم تا امروز دانست اما معروفیت‌اش نه به واسطه‌ی مداح و جمعیت و علامت‌های امروز عزاداری که این روزها تکیه‌ها به آنها معروف شده‌اند بلکه اصالت، رفتارها و روشِ عزاداری در این بنا که حسِ ۲۰۰ – ۳۰۰ سال پیش را به هر کدام از عزاداران امام حسین (ع) پیشکش می‌کند، مهمترین بخش عزاداری است.
عزاداری امام حسین (ع) در تکیه سادات اخوی
قدمت عزاداری برای امام حسین (ع) را به دوره آل‌بویه نسبت می‌دهند یعنی چیزی حدود هزار سال پیش که در آن زمان بیشتر در «بغداد» که متعلق به بخشی از ایران بوده، برگزار می‌شد اما در دوره‌های بعدی تاریخی با افتادن حکومت‌ها دست افراد مختلف، قضیه قدری متفاوت شد تا دوره‌ی صفویه که عزاداری بر فاجعه کربلا و امام حسین (ع) در ایران به اوج خود رسید. بازگویی قیام حسین (ع) و واقعه عاشورا سال‌هاست با روش‌های گوناگونی انجام می‌شوند، «تعزیه»، «شبیه‌خوانی»، «مقتل‌خوانی» و «نقالی» که هر کدام با ابزار خاص خود از گذشته‌های دور تا امروز هنوز به رسوم‌شان پایبندند، اما «تکیه» مهمترین مکان برای به جا آوردن هر کدام از این رسم‌هاست.
تکایایی که علاقه‌مندانشان حاضر شدند برای همیشه در تاریخ عزای حسینی ماندگارشان کنند، در برخی منابع ذکر کرده‌اند که استفاده از لفظ «تکیه» بیشتر از حدود ۴۰۰ سال قبل به عنوان محلی برای تجمع صوفیان باب شد، تا دوره صفویه که این نوع مکان‌ها را با نام «تکایا» و محل عزاداری برای سیدالشهدا (ع) می‌نامند.
مرثیه‌سرا در حین خوانش مرثیه‌هایش به عزاداران یادآوری می‌کند «اینجا باید سنتی عزاداری کنید». مداح می‌گوید اینجا تکیه «حسینیه سادات اخوی» در خیابان مصطفی خمینی کوچه افشار است، شاخص‌ترین تکیه تهران با قدمتی بیش از ۲۰۰ سال که بعد از ایجاد اولین تکیه‌ی عزاداری برای مردان بازارچه تهران در «گذر رضا قلی خان»، با اعتراض بانوان برای نداشتن مکانی برای عزاداری، «سادات اخوی» خانه خود را وقف مجالس عزاداری بانوان می‌کند و از آن سال رسم می‌شود تاهر ساله و در دهه اول محرم بانوان از ساعت‌های اولیه صبح در عزای حسین زیر خیمه‌ی خانه‌ی چهار ایوانی و چهار صفه «سادات اخوی» عزاداری کنند.
